تفاوت مدل سازی اطلاعات ساختمان با روش های سنتی ساخت

مدرنیته در صنعت و هنر معماری و مهندسی ساخت، مدیون ظهور فناوری هایی مانند مدل سازی اطلاعات ساختمان می باشد. این فناوری مدل های مجازی متعددی از ساختمان طراحی شده ایجاد می کند که دقت در اجرای سازه مد نظر مهندسان، طراحان و مالکان را در سطح بالاتری قرار می دهد و از تمام مراحل طراحی، ساخت و نگهداری سازه پشتیبانی می کند. در نتیجه بازده و کارایی بسیار بیشتری از روش های سنتی دارد.

همچنین این فرایند می تواند بستری جهت مدیریت گروه، نقش ها و روابط بین اعضای گروه ایجاد کند که تغییر در نقش ها یا روابط را به طور سیستماتیک انجام می دهد. اگر BIM به طور صحیح پیاده سازی گردد، فرایند طراحی و ساخت سازه به طور یکپارچه تر انجام شده و کیفیت پروژه نهایی، هزینه ها و زمان اجرای پروژه بسیار بهینه تر و به صرفه تر خواهد بود.

روش های سنتی چگونه هستند؟

مدل تجاری حاکم بر صنعت معماری و مهندسی ساخت

این فرایند ترکیبی از نقشه های 2 بعدی و طراحی مجزای هر بخش می باشد که هر گونه خطا، ناهماهنگی و حذفیات، هزینه و مخارج اضافی بر پروژه تحمیل خواهد کرد و تاخیر زمانی می تواند بر تکمیل نهایی کل پروژه تاثیر بگذارد. در این روش پیگیری های رسمی و غیر رسمی بین طرفین و اعضای تیم قاعده و فرایند خاصی ندارد که خود سبب بروز مشکلات، درگیری و تنش، فشار مالی و تاخیر های اجرایی می شود.

جهت کاهش مشکلات بیان شده، روش های خاصی مانند طراحی – ساخت به کار برده می شود. وب سایت پروژه جهت اشتراک گذاری نقشه ها، اسناد، پیاده سازی ابزارهای طراحی رایانه ای سه بعدی و تبادل نظرات و اطلاعات استفاده خواهد شد. اما همه این ها به حد کافی نمی تواند شدت و تعدد تضادهای نشآت گرفته از اسناد و طراحی های کاغذی را پوشش دهد.

در این روش، زمان و هزینه اختصاص یافته جهت تولید اطلاعات پایه ای ارزیابی طراحی ها به طور چشمگیری بیشتر و ناکارآمد تر از BIM می باشد.

تحلیل های مورد نیاز، و یافتن تداخلات در روش سنتی یا انجام نمی شود یا به زمان پایانی پروژه منتقل می شود که دیگر فرصتی جهت ایجاد تغییر اساسی و تصمیمات جدی وجود ندارد.

در ساختار سنتی، سه روش برای انعقاد قرارداد های پروژه ساخت و ساز در آمریکا استفاده می شده است:

روش اول : DBB²

که ابتدا طراحی ، سپس پیشنهاد و در نهایت ساخت انجام می شده است.  یا به عبارت دیگر، طراحی – مناقصه و ساخت. مزیت این روش یکی قسمت های رقابتی تر و دسترسی به پایین ترین قیمت ممکن بوده است. و مزیت دیگر کاهش دخالت اطرافیان در انتخاب پیمانکار بخصوص بوده است که در پروژه های دولتی و عمومی اهمیت بسیار زیادی دارد.

در این روش ابتدا کارفرما، طراح و معمار را استخدام نموده و سپس کارفرما (مالک ) و معمار ، ملزومات، اهداف و برنامه اجرایی ساختمان را تدوین کرده و اسناد قرارداد پیمانکاران از پیش نگارش می یابد.

در نتیجه پیمانکار متعهد به اجرای برنامه و مفاد قرارداد می باشد.

روش دوم: DB³  طراحی و ساخت

در این روش طراحی و ساخت به صورت یکپارچه و در یک هویت قراردادی واحد جهت ساده سازی مدیریت پروژه و نظارت راحت تر مالک بر پروژه با یکدیگر ترکیب می گردد. در نتیجه وظایف معمار نیز در قرارداد پیمانکار لحاظ شده و پیمانکار معمار و طراحان را تعیین می کند.

روش سوم: مدیریت ساخت با توجه به مخاطرات

روش سوم نیز که به نام CM@R⁴ شناخته می شده است، مدیریت ساخت با توجه به مخاطرات بوده است. در این روش طراح و معمار، ضمن انجام بخش طراحی پروژه ، مدیر ساخت و ساز را به کار گمارده تا خدمات مدیریتی از جمله تهیه و هماهنگ سازی بسته های مناقصه ای، زمانبندی، کنترل هزینه ها، مهندسی ارزش ها و مدیریت کارهای اداری و نامه نگاری های پروژه را انجام دهد.

– روش تحویل یکپارچه پروژه یا IPD

روش تحویل یکپارچه پروژه یا IPD روشی است که با گسترش استفاده از BIM، در بخش های مختلف صنعت بسیار از آن استقبال گردید. برای IPD رویکردهای متعددی پیشنهاد گردیده، موسسه معماران آمریکا، اتحادیه ی پیمانکاران عمومی و دیگر سازمان ها هرکدام برای IPD رویکرد و متد متفاوتی منتشر کرده اند. اما چارچوب کلی همه این رویکرد ها، همکاری بهینه بین مالک پروژه، طراح اصلی (و گاها طراحان جزئی)  و پیمانکاران می باشد. در این روش تمامی اعضای پروژه از ابتدا تا تحویل نهایی پروژه با یکدیگر همکاری دارند.

هدف روش تحویل یکپارچه پروژه یا همان IPD، رسیدن به اهداف و ملزومات تعیین شده توسط مالک (سرمایه گذار) می باشد.